Eid holiday!

Etter ein mnd. med faste (kremt) var det likso dei markerte avsluttinga på det kan du sei. Over alt har det vore festpynta, det har vore rakettar, sircus, ørkensafari etc. Det meste av dette var uheldigvis oppbestilt lenge før me kom på at me sikkert måtte skrive oss på ei liste... Men litt fekk me med oss.

På klubben var det pynta med glitter og fjas over det heile. Det var her sircuset var også, men det einaste som me fekk med oss var ansiktsmåling. Det sat tre filipinske jenter og måla på harde livet. Det var ikkje lange tida dei brukte på kvart ansikt, men resultatet var ganske imponerande. Madam Butterfly og herrene spidermann var rimelig fornøyde dei gjekk derifrå.

Også inne på sentera var det pynta til Eid. Desse lyktene har hunge under heile Ramadan. Denne ishockey bana ligg midt inne på citysenteret.

Så vart me innvitert til Grand Hyat plaza. Det var IKKJE småtteri. Ein slik luksus og detalj sans har eg aldri sett før. Langs parkeringsplassen låg det små basseng , og det var ganske mange bygningar som til saman utgjorde heile hotellet. Me blei vist inn i eit DIGERT festlokale som sikkert tilsvara to idrettshallar. I det eine rommet var det mat i lange baner og i det andre var det laga til ein restaurant. Det var tradisjonell musikk og kulturinnslag og det vart filma og vist på storsjerm slik at alle fekk det med seg uansett kvar i rommet ein var. Lina kom på storskjerm medan ho låg på golvet og rulla seg :O) Eg kom eg også, medan eg fekk hennatatovering på handa. Til slutt fekk me vere med på bryllupssermoni, så dette var virkelig eit kulturelt drykk, og eg er veldig glad me drog! Eit minne for livet.

Grand Hyat Plaza ligger heilt ute ved the pearl. Dette er ein konstruksjon som skal ta opp same byggestilen som palmane i Dubai. Det er bygd to øyer som er omkransa av bygg. Det meste er foretningsbygg og leilighetar. Dette er luksus frå ende til annen. På vegen ut dit må ein køyre corniche street. Denne følger Doha sin skyline, og det er eit vakkert skue. Sjølve gata har sju kilometer fortau som følger langs vasskanten. Ganske fint.

locked and stucked.

Geir fekk ein ny hobby når me drog frå gamlelandet. Marcus fekk avskjedsgåver frå vennene sine før han drog, deriblant ei rubiks kube! Genialt tidsfordriv for ein seksåring. Det var berre det at guten aldri slapp til! Far okkuperte leika frå dag ein, og sidan fekk me ikkje kontakt.

Under heile flyturen at han og fikla og vrei både på kula og skalpen for å finne ut av dette mysteriet. Etter me kom ned blei det heller ikkje noko betre. På hotellrommet kunne han sitje halve natt for å finne ut av det, og så kom Lina om morgon og skrudde vilt, slik at alt system blei øydelagt :O)

Etter at me flytta ut til Mesaieed blei det noko betre. Kuba blei jo pakka ned når me flytta ut frå hotellet, men straks den dukka oppatt var papsen på hogget atter ein gagn! Skikkelig sosialt vettu :O) Neste skritt i løysinga var å søke på internett etter løysningsmåter. Det gjekk bra til eit visst punkt, så var det full stopp!

Etter mange seine kveldar, mange bom forsøk, lite velkomen hjelp frå søte små fann hanendelig ei god side, og vips, så var problemet løyst. Det var ikkje ein lite stolt kar som kunne legge fram ei fiks ferdig kube. No driv han å finpusser på teknikken, så da kan ungane få øydelegge så mykje dei vil.

Ja, ja, kvar sitt tidsfordriv... :O)

Two prince's(s)

å seie at Lina er ei lita prinsesse er kanskje å dra det litt langt. Vist har no blitt litt meir interessert i kjolar og sånn, men ho er helst ei lita gutejente. Viss me er heldige så får me lov til å kambe håret, men det er ikkje kvar dag det heller.

Me var inne på villagio her ein dag å da fann me denne fine hårbøyla. Den skulle tøttemor ha ,og var veldig stolt. Ho gjekk faktisk med den heile den dagen. Men i ettertid har det vore mest stas å berer prøve den. Å få håret bort frå augene skulle ein kanskje tru var litt godt, men neida! Prinsesse vil ikke!!!! Det er vel det nærast ho kjem å vere ei prinsesse.Så fort ho får sjansen er det å røske bølen av att, og so ser ho ut som den vesle trollemora ho er :O)

Marcus på den andre sida har alltid lika å pynte seg. Når me har vore på besøk av besta har lypsylen vore flittig i bruk! Han måtte jo berre få prøve denne hårbøylen han og da, og han blei rett søt! Litt meir fotogen en systra kan ein trygt seie. Ikkje for det, ho kan endelig viss ho vil den tøtta også, men det er så skjeldan ho VIL det same som meg :O)

Welcome to the zoo!

Våre kjære naboar har vore belemra med ein del uinviterte leigebuarar i hagen sin. Det starta med ei rotte. Ei stor, brun rotte, som ikkje var særleg søt. For å sitere Karianne: "Vi snakker ikke rottatoui her altså!" Rotta bur under huset og ingen veit akkurat kva status på rotta er pr dags dago. Det kom en dude og skulle fikse holet. han la to! steinar nedi og såg seg ferdig med arbeidet. Det s kulle kome in ny dude å stappa i noko sement, men han har me ikkje sett-. "nei, han har vi iiiiiikke sett :O)"

Så kom overraskelse nr to. Da Ronny skulle bere hagemøblane ut i hagen kom han eit stykke nedi stol-stabelen før han stoppa. Der var det altså ei BIKUBE; eller i allefall ei klynge bier som leika bikube i rottingen! Honningbier kunne duden melde, som spylte dei vekk med hageslangen. Ferdig butikk!

På hagemuren sin har dei firfisler, eller salamandarar. Bitte små og lynkjappe i følge naboen! Trur det er gekkoar. Me har ikkje sett nokre på vår mur enda, men det er ganske mange av dei her nede. Nokre andre her nede har ei jente som tykkjer at desse småtassane er ganske søte, og det er dei jo og for såvidt. I allefall ute. Ho greier i midlertid å fange dei og tok så med seg fire stykk inni huset. Ikkje så populært. "Kvar i h....... blei dei av!!!"

Som sagt har me vore spart for diverse ubehagelige overraskelsar i dyreverden, men i kveld sat eg her ved pc'n då eg plutselig ser det heng nokon på ruta. Når eg får kikka litt nærmare, dvs etter at blodet har returnert til systemet, ser eg at det er ein pusekatt. Ein fin kvit og spraglete katt med halsband. Fin var den, men den ville ikkje vere i hagen. Den ville inn å kose den. Eigar eller katt, okke som, heiter i følge skiltet Ahmed. Lurte katten ut gjennom huset med litt leverpostei, men kresne katter her nede, vill slett ikkje ha det. Men han farta lenge rundt huset vårt i gata her, så ikkje umulig at den kjem att ein dag.

Katter; anytime! Rotter, bier eller gekkoar: Sorry, ingen adgang!

Dame, get up and bake your pie!

Sidan me stullar heime om dagane no, eg og Lina, må me prøve å få tida til å gå! Bake er gøy, og ikkje minst, smake er enda meir gøy!!!

Lina er ein skikkelig hjelpes kokk! Ho skal helst regjere oppå kjøkkenbenken. Eg har kjøpt ei sånn stege trapp, men den duger ikkje. Då rekk ho nemleg ikkje til ALT som er oppå benken, og då er halve moroa vekke. Det må seiast, at av og til skulle det nok gått raskare UTAN hjelp, men det hadde vel vore enno mindre GØY!

Her driv me å lagar bananmuffins. Dei blei gode! Me hadde så mange overmodne bananer liggande, så då måtte me prøve å finne ein måte å bruke dei på! Deilige muffins med banan og kokesjokolade. Faktisk dei første muffinsane eg har bake, for utan toro-posane, som faktisk har sett vetige ut!

Naboane er testkaninene mine kvar gang eg lagar noko, så dei vart fora dei med, men mesteparten havna nok i magen på denne tøtta her :O)

HELP!

Oliver og Lina er blitt nesten symbiotiske i sitt venskap. Eit blikk eller ei fakte er ofte nok til at den andre skjønar kva beskjed som gjeld. Dei er ganske gode på å oversjå og overhøyre all informasjon dei ikkje tykkjer noko om. Då himlar dei litt med augen, blunkar ofte og lestar som INGENTING! :O) Dei er veldig søte da.

Her om dagen var me ute å leika i sanden på framsida. Unødvendig å seie at dette tykkjer desse to små kroppane er heilt toppers-maloppers og når det då er kveld, ja då vil dei sjølvsagt ikkje inn att.

Oliver blei til slutt lempa over skuldra til Ronny men da gjekk alarmen på tøtta: HJELP, Hjelp, han Oliver trenge Hjelp! Har snakkar me overgrep i stor skala. Om ein skal inn å legge seg eller ikkje, det er ein kampsak. Ikkje ofte dei vinn da, men akkurat den kvelden måtte me berre fline litt, og då gjekk det fort ein halvtime til ute. Luringar, det er det dei er.

Må berre flette inn ein anna genialt gullkorn frå Oliver: Han står så andektig å kiker opp på den stjernelause himmelen og so kjem det: "Mamma! Mamma!!! Er du der oppe??" Da måtte me trekke på smilebandet igjen.

Det er mangt å mykje som er annleis her i Qatar, htm f.eks. Det eksisterar ikkje! Alt arbeid vert gjort manuelt, blandt anna å feie gatene. Da går ein framfor og kostar og ein går etter med spade og hiv i skuffa på bobcaten. Slik får dei jo jobb til alle da. Tre man for å sope gata, istadenfor ein i ei maskin! Kanskje ikkje så dumt???? Dette biletet viser også at ikkje alle er muslimar og overheld ramadan her nede. Medan me blir tuta øyre full av kor viktig det er å vise hensyn til religion og kultur tek altså desse indarane seg ein liten drikkepause i gata vår klokka halv åtte om morgon :O) Def. ETTER soloppgang dette :O) Det som er enda meir ironisk er at i huset over gata, som dei har parkert utanfor tilhøyrer då han som def. er muslim i gata vår :O)

Oppe på taket står vanntankane våre. Det er ikkje snakk om noko sikkerheit når dei skal opp å sjekke den hell- Opp ein stige, 7 meter rett opp, vandre rundt på taket i solsteiken i KJELEDRESS! Jada! Me kosar oss i AC-innetemp, jamne 25. Er egentlig ikkje interessert i å bytte.

Love letters in the sand....

Bur ein i ørkenen, ja så bur ein i ørkenen og ein tilpassar seg deretter. Me andre er kanskje ikkje så overbegeistra for all denne sanden overalt, men Lina og Oliver derimot tykkjer det er KJEMPE stas! Det første Lina gjorde når me kom til huset her var å sette seg i eit av bedda som var laga til utanfor huset og leike i sanden.

Her om kvelden tok dei heilt på framsida av huset. Det regna sand, dei symde i den og laga sand-englar :O) Du kan trygt seie at det viste i badekaret når me dusja seinare på kvelden. Lina hadde sand OVER ALT. Inni øyregangane, i heile hårbotnen, nedi trusa. You name it. Men GØY var det.

Etter ei stund kom Anne Margrethe og blei med på leiken også. Dei var litt skeptiske desse små til å begynne med, spesielt Lina. Må ikkje kome her og kome her å tru at ein berre får innpass i denne ligaen! (Les Oliver og Lina, er såvidt Marcus får lov til å leike med dei!!!) Men etter mykje tull og tøys og seriøs kitling måtte ho gi tapt og latteren trilla over heile gata her. Eg trur naboane har fått med seg at me har flytta inni alle fall.

these are the days of our lives....

Morgenstund har gull i munn. Det stemmer ganske bra med Lina. HO vaknar stort sett med ein lurt smil om munnen. Ho er i det heile ei ganske blid jente, men når ho då er sur, så er det til gangs. Det er enten eller, ikkje noko midt i mellom.

Dokka er gjev og Oliver tykkjer også det. Det blir naturleg nok litt krangel om den eine som kan snakke, men Lina er snill jente og låner gjerne vekk innimellom. Dokkevogna derimot må han berre IKKJE RØRE! Det er Lina si! så det så.

Forutan det er dei ganske gode på å dele. Dei går inn og av husa til kvarandre og føler seg heime både her og der. Når Oliver kjem inn til meg og eg driv og lagar mat spør han gjerne: Kva skal me ha i dag? Lina reiser ofte bort til Karianne om dagane. Oliver er då i barnehagen, men det gjer ikkje noko. Ho trivast med å få all oppmerksomheit, og mamma blir stoppa i kjøkkendøra: "isse du mamma! :O) Sa vi noko om bukta og begge endane??? Men tilbake til det å dele. Her om dagen kjøpte me oss mat på klubben og tok med heim. Ho hadde hamburger og han spagetti. Dei var litt søte da, der dei sat side ved side og to ein bit av eigen mat og så ein smaksprøve av naboen. Det var det mest naturlege i heile verda :O)

Marcus tykkjer det er litt skummelt å ta skulebussen heilt åleine, så eg må følge han bort. Her møter han ofte Thomas, og då er alt greitt. Dei er skikkelige tjommisar desse to, og dei kosar seg i lag.

ut av skapet, hmmmmm

Lina har fått ein skap fetisj her nede. På klubben er det inn i oppbevaringsskapet så fort ho kjem innom garderobedøra. Heime har ho fått heilt dilla på kleskapet sitt. Det har ei hylle nederst, med skuffer oppå og denne er heilt super å sitje på. Så da er det inn med dokker og heile bøttebaletten og "bæng" att med dørane. Ja, ja.... ho kjem vel ut av skapet ein dag :O)

Elles går det greitt heime om dagane, men ho spør mykje etter Oliver og Marcus og er ikkje heilt fornøyd med at dei får dra avgarde om morgon og ho får ikkje vere med! Når Marcus endelig kjem heim er det " pay back!" Da heng ho på han som ein klegg og er skikkelig bøllis!

Ho har også lagt sin elsk på nabo'n. Det er "anne, anne" dagen lang. Baby i magen er spanande og det er heilt sikkert plass til dokka under der også :O) Fekk litt rar fasong den magen etterpå :O) Nabo'n heiter Karianne, men her er det kun forkortingar som gjeld. Sjølv om ho greier å seie Karianne, er det konsekvent ANNE! Men her ein dag hadde Karianne besøk av ein eitt åring. Hmmmmm, det fall ikkje heilt i smak og han fekk ikkje lov til å vere borti noko av det ho dreiv med. I eit panisk forsøk på å få kontakt med Karianne for å fisle på babyen kom det imidlertid slik: Anne, anne! Anne-Kanne!!!!!!!!!!!!! Språket blir til ettersom ein brukar det osv :O)

Lina har også vore kjempeflink jente å slutta med bleie om natta. Om dagen går det også stort sett bra, men det er desse skap-episodane da..... Fin plass å gøyme seg vekk for å bomelomme.... ikkje så nøye om det ikkje ER do der!

Kvardagsliv...

Sidan me har fått hus og eige kjøkken no måtte eg bake litt. Me er jo så vekkskjemde i matvegen etter ei veke på hotell, så me måtte putte inn litt kos i heime kosten og. Ettersom lukta seiv ut kjøkkendøra samla nabolaget seg og mmmmmm'a seg. Og godt var det, for både store og små.

Ungane koser seg i gata. Dei har raskt fått nye vener, og enno saknar dei ikkje gamlelandet og venene der så mykje. Det er for nytt her nede anda, og litt for spanande til det. Men det kjem nok! Oliver er naboguten vår. Fire år og ein kjekk kar. Han og Lina har funne tonen godt, og trives bra i selskap med kvarandre. Men bestemte er dei, begge to, så det er ikkje alltid det går like knirkefritt. Me kallar dei berre for presidenten og presidentfrua:O)

Marcus hoppa to hus lenger opp enn til naboen og fann seg kompis der. Han heiter Thomas, er 8 år og høyrer til Karmøy bataljonen. Det er slik me stort sett er gruppert her nede: Årdal, Sunndalen og Karmaøy :O) Desse karane kokar i allefall godt i hop. Det er så vidt dei har tid til å vere frå ein an medan dei søv! Litt kjipt når skulen begynte og mødrene sette restriksjon på litt kviletid og leksetid rett etter skulen. heldigvis har dei ikkje så mykje lekser enno, så det er ikkje lange stunda før dei har funne kvarandre att. kjekt når dei trivast så godt.

Første klasses førsteklassegut!

25 august var det skulestart ved den norske skulen i Mesaieed. Du kan tru det var ein som var klar til å begynne!!! Marcus hadde telt dagar heile veka og vore kjempe important overfor veslesyster Lina og nabo Oliver: Han måtte IKKJE forstyrrast for han sat på rommet sit og gjorde lekser! Da sat han fint ved pulten sin med diverse aktivitetsbøker og jobba som ein helt! Flinke guten min :O) :O) :O)

Lina skulle vere med på skulen ho og meinte ho, so me måtte pent bere pakke sekk til ho også! Lulu-bamsen og ei flaske med vatten, takk! Pynta seg fint og var no litt søt der ho stod fint saman med han bror på trappa :O)

Skuledagen starta på klubben der den nye rektoren presenterte seg. Han var skikkelig morsom. Han var veldig glad i song og drama så han starta eit lite ein-manns show der han først song for småskulen, iført ein bitteliten gitar. " Vil du værra med på bussen min ?" stod på reportuaret for dei. Mellomsteget fekk "orker ikke, gidder ikke" på vanlig gitar og ungdomssteget fekk "knocking on heavens door" med kontrabass! Spenstig fyr. Til avslutting fekk foreldra også ein på kontrabass: "YOU AIN'T NOTHING BUT A HOUND DOG" så fekk me det passet påskrive :O)

Læraren til Marcus heiter Beate og kjem frå Voss! Du store verden så liten den er osv. Dei er berre 6 elevar i klassen så det er litt av ein gjeng. Fem gutar og ei stakkars jente. Ho har heldigvis nokre brør, så ho er vandt til å vere einaste høna i korga.

Marcus skal ta buss til og frå skulen. Han fekk prøve å ta den heim første dagen og var så stolt! Det første han gjorde når han kom heim var å hive av seg den FORFERDELIG TUNGE SEKKEN og ta ut den EINE boka han hadde fått :O) Leksene gjekk unna i ein fei, så det lovar godt. Me er litt stolte og krye, både Marcus og mamma:O)

Al-Banush club

Me får alle medlemskap i Al-banush med på kjøpet i kontrakten. Klubben ligg rett ved den norske skulen og barnehagen der. Inne på området finnest ulike sportsfasilitetar som me ikkje har sjekka ut enda. Det er LITT for varmt kan du seie :O)

Men bassenget har me testa. Ikkje noko å utsetje på det nei! Marcus er nærmast for fisk å rekne, berre at han må halde seg for nasen då! Det lagar litt krøll, men han greier å symje på ryggen no. Rett nok med baderingar, men lell! Han har eit stort håp om å lære å symje fortast mogleg, då han har veldig lyst ut på det djupe bassenget å hoppe frå stupebrettet. Når det er badebakt tilstades får han ikkje lov til det, sjølv om han brukar armringar. Ergelige greier, men som sagt; motivasjonen er på topp!

Lina har etter diverse dukkertar i bassenget heime vore noko skeptisk til vatn, men den frykten ser ut til å vere overvunnene. Ho duppar rundt og flyt på ryggen ganske bra. men vatn i fjeset er ho ikkje så glad i.

Me held oss helst her om kveldane. Det er for varmt om dagen til å gjere noko anna enn å sitje inne under air condition annlegget og kose seg. Ute kan ein nærmast steike egg på fortauet, viss det er beskrivande :O)

apartement nr.763 mesaieed industial city

Slik ser altså gata vår ut. Det er forresten slik alle gater ser ut :O)Huset vårt er det som litt som nr to til høgre på biletet vårt. Me deler carport med naboen og kjøkkeninngangane ligg side ved side. Me har funne oss godt til rette sjølv om huset ikkje er så personleg enno. Me får ta tida til hjelp. Akkurat no er det ramadan og det er umulig å finne ut kva som er ope når. Dei er litt fleksible på sånt her, så det treng ikkje nødvendigvis vere likt frå dag til dag.

Sjølve huset er ganske romslig. Fire soverom, stove, kjøkken og tre bad. Ungane har fått kvar sitt som dei har innreda og gleda var STOR den dagen flyttelasset kom med alle leikene! På veldig lokal folkemunne er gata no døypt HYSTERIA LANE!

life at the mövenpic!

Når me var vel framme budde me ei veke på Mövenpic hotel doha. Det var absolutt ikkje mykje å klage på i den losjien. maten var heilt fortreffeleg og servicen upåklageleg. Kanskje noko lite basseng, men ungane brydde seg ikkje med det og då var det egentlig greitt. Dagane gjekk med til å bade, ete, bade, sjå på tv og ete litt meir….. trur badevekta viste litt meir når eg drog derfrå enn den gjorde når eg kom, og da prøvde eg endatil å vise litt måtehald.

Me var heldige og fekk dobbeltrom slik at Marcus og Lina hadde sitt eige rom, og mor og far sitt. Det var veldig greitt. Mange av dei som kom etter oss måtte stue alle saman inn på eit rom saman med all bagasjen sin. Du kan trygt sei at dei måtte ut for å skifte meining då. Dette var fine dagar, men hotell-livet mistar sin sjarm etter kort tid. Me var veldig gira på å få hus. No hadde det seg slik at ingen fekk hus før dei hadde vore på house meeting. Desse var lagt til kvar søndag. Då var det taktisk riktig å ankomme på ein mandag ja…..

Heldigvis hadde me litt kjentsfolk i landet so dei tok oss med ut på shopping og ut på klubben i Mesaieed. Takk til Ronny, Karianne og Oliver. Me sette stor pris på det!

I'm leaving on a jet plain!

Mandag 10 august var avreisedatoen komen. Me hadde lagt ei hyggeleg helg i Jostedalen bak oss, og det er vel trygt å seie at ungane var LITT klare til å ut på tur. Marcus i allefall! Me åt lunch på China House med Go’mo og Go’fa før me for. Det var koselig.

På flyplassen møtte bestemor, bestefar og onkel fabro. Besta skulle begynne på jobb att, so ho var på ettermiddag. Verken Lina eller Marcus hadde floge før, og dei var litt i overkant spente. Då det var ganske mange ungar ombord nettopp denne dagen hadde piloten fått beksjed om å gi litt ekstra gass, og det gjorde ho! Lina skreik av fryd så det ljoma i heile flyet!

Å vente på Gardermoen var kanskje det kjedeligaste med heile turen, men det gjekk det også. Me måtte jo springe som nokre tulllingar for å hente innatt Lina da, men me trengte sikkert litt trim :O) I Frankfurt fekk me det litt meir travelt enn godt var. I flytte/rydde/vasken var papirutskrifta av flybiletten gått tapt og me hadde den berre på e-post- Dette var ikkje greitt når me skulle få resten av billetten, den som gjekk til Qatar der. Til slutt måtte me springe inn på flyet i siste liten. Me trengt vel ikkje poengtere at det var litt i overkant ampert ei lita stund da!

Nattflyet til Qatar gjekk fint, sjølv om ingen av ungane ville legge seg og sove! Dei slokna no til slutt lell, og Lina var rasande fordi ho ikkje fekk lov til å ligge nede på golvet mellom seta å sove! Kan du skjøne at det skulle vere noko problem??? Me ankom Doha city klokka halv seks om morgon til 40! varmegrader. Berre litt overgang! Vel innlosja på hotel fekk me lokka ungane til å ta seg ei liten kvil, noko som passa ho mor og han far godt, sidan dei ikkje hadde blunda i det heile på flyet!;O)